Verhalen, meningen, en herinneringen

‘’Vlissingen is zijn hart kwijtgeraakt’’

Het hart van David de Leeuw ging er weer even van open toen hij laatst op een festival in Hoorn was. Daar stoomde, floot en rookte het van de stoommachines. In die veelheid ontdekte David een oude bekende: één van de stoomkraantjes die ooit in de openlucht rond tuften bij de platenopslag. De aanblik van het keurig door enthousiaste amateurs opgeknapte en onderhouden kraantje, dat destijds nog is ontworpen door ir. Mulock Houwer, was een mooi nostalgisch weerzien. Het deed het hart van de rechtgeaarde Scheldeman De Leeuw goed.

Over 'hart' gesproken: 'Vlissingen krijgt zijn hart terug', zei wethouder Lenie Poppe-de Looff nadat in 2004 de onderhandelingen over de verkoop van het Scheldeterrein in de binnenstad waren afgerond. „Dat is een verkeerde uitdrukking", meent David die jarenlang het boegbeeld was van de personeelsvertegenwoordiging. ‘’De Schelde’’ was het hart van Vlissingen en zat bij veel mensen in het hart. Vlissingen is dus eigenlijk zijn hart kwijt geraakt. Daarom zal er ook  heel zorgvuldig naar de nieuwe invulling moeten worden gekeken om elementen die dat hart vormden in die nieuwe wijk ook duidelijk zichtbaar te houden."

David heeft er later nooit meer iets over gehoord of gezien, maar hij is nog eens in opdracht van de gemeente aan huis geënquêteerd over de vraag 'wat vindt u dat er bewaard moet blijven?' „Ik heb toen gezegd: eigenlijk alles, want elke steen heeft zijn geschiedenis. En die geschiedenis gaat over mensen en producten. Prachtige dingen werden er gemaakt en niet alleen schepen. De Schelde moet dus niet afgeschilderd worden als alleen maar een scheepswerf. Het was 'scheepswerf en Machinefabriek'.

Uit ‘De Schelde vergeten trots’ van Jacques Cats